Music Credo webzine

tekst: Stefan Peters
foto’s: Irene Dral en Dennis van Doorn

Het debuut ‘Sweater For The Cold World‘ van Cloudmachine uit 2003 is niet ongemerkt voorbij gegaan. Bijna tien jaar later is ‘A Gentle Sting‘ de vierde plaat van de band, geformeerd rondom zanger Ruud Houweling.

 “Today melts like snow, in the perfect morning sun.” Zomaar twee regels uit het nummer “Time Passes For Eyeryone”. Dit nummer is de perfecte soundtrack voor het uitzicht vanuit de trein naar Haarlem op deze witte woensdagochtend in januari. Een reis op weg naar de maker van dit nummer, frontman Ruud Houweling.

Tracklist

‘A Gentle Sting‘  is overduidelijk een thematisch album.  Hoewel de nummers niet echt een aaneensluitend verhaal vertellen is er een duidelijke flow. Hoeveel aandacht hebben jullie hier aan besteed?

Ruud Houweling: “Best veel. We hebben geprobeerd om de spanningsboog goed te krijgen en een aantal volgordes uitgeprobeerd. Heel lang had ik een goed gevoel bij een bepaalde volgorde, maar onze producer Tristan Longworth vond dat het zwaartepunt toch iets teveel aan het begin zat en hij had gelijk. Met wat kleine veranderingen kwamen we op de uiteindelijke tracklist.”

Ik kan me niet voorstellen dat er een ander nummer is overwogen om de plaat mee te beginnen.

Ruud Houweling: “Dat is ook zeker niet het geval. We wisten zeker dat ‘Hands On Skin’ het eerste nummer moest zijn. Het is een typisch openingsnummer, maar bijvoorbeeld ‘Time Passes For Everyone’ stond meer naar voren, net zoals ‘Ghost Wind’.”

Hoe verloopt tijdens het opnameproces de samenwerking met de band. Als ze niet van invloed zouden zijn op de nummers zou je wel onder je eigen naam optreden toch?

Ruud Houweling:“Iedereen voegt wel iets toe. Ik schrijf dan wel de nummers, maar zonder de input van de andere jongens zou het geen Cloudmachine zijn. Je merkt pas goed of een nummer werkt als je het met elkaar speelt. Een mooi voorbeeld daarvan is ‘To Be Found’, wat trouwens één van mijn favorieten is op dit album.

We waren het nummer al aan het opnemen maar er ontbrak nog iets. Toen kwam toetsenist MarcoKuypers met een pianolijn,  terwijl we al aan het opnemen waren. Die  hoor je nu in het laatste couplet. Dat tilde het nummer aan het einde nog net even op. Voor elk van de andere muzikanten geldt hetzelfde. Zonder hun input had de muziek anders geklonken.”

Grensoverschrijdend

In ‘Jacobs Ladder’ draag je uit dat goede zaken komen tot degene die daar moeite voor doet. Hoe zie je dan de ontwikkeling dat mensen steeds meer genoegen schijnen te nemen met hapklare brokken?

Ruud Houweling: “Ja, wat kan ik erover zeggen. Ik weet niet of mensen genoegen nemen met hapklare brokken. Het is helaas wel wat bijvoorbeeld de radio, de supermarkt en IKEA ons doorgaans voorschotelen. Ik geloof niet in doelgroepen en marktsegmenten, ik geloof in individuen die zelf keuzes maken.

Mensen laten zich niet alles door de strot duwen. Als er teveel eenheidsworst is worden kritische mensen vanzelf kieskeuriger. Dat is ook in de muziek, zoals bijvoorbeeld  Sigur Rós die volle zalen trekt en nooit op de radio te horen is.”

Zou je met ‘A Gentle Sting’ de grens over willen?
Ruud Houweling: “Dat is zeker iets wat we willen proberen, ja”

Aan wat voor landen moeten we dan denken?

Ruud Houweling: “Ik denk niet meteen aan Duitsland, maar dat zou ook kunnen. We hebben wat voorzichtige lijntjes uitstaan in Engeland en Amerika. Ik merk dat mensen in landen waar Engels de voertaal is sterk reageren op sommige liedjes. De teksten staan bij ons centraal. De lading komt daar direct aan. De producer Tristan heeft een aantal contacten en we zijn bezig met college radiopromotie. Hopen dat het hier en daar een beetje opgepikt wordt.”

Deze plaat is opgenomen in Engeland en voorganger ‘Back On Land’ in Amerika. Heb je verschil gemerkt tussen deze twee landen?

Ruud Houweling: “Amerikanen kennen een echte werkcultuur. Als je daar zegt ‘we hebben acht dagen om dit te doen’ dan gebeurt het ook echt in die acht dagen.  Als het moet werken ze daar dag en nacht door, met grote focus. Engelsen zijn wat pragmatischer. Dat heeft ook zijn charme en heel goede kanten. De afstand tussen Nederland en Engeland is natuurlijk een stuk kleiner, waardoor zoveel zaken makkelijker worden.”

Onlogisch

Hoe zijn jullie erop gekomen om met Tristan Longworth samen te werken?

Ruud Houweling: “We zijn fan van het album “Dead Man’s Suit” van Jon Allen dat hij heeft geproduceerd. Dat is zo uitgebalanceerd en warm van klank. Als een plaat die er altijd al was, hij zou zo uit de jaren ’70 kunnen komen. Tristan is een groot talent. Jon heeft voor ons  trouwens nog een heleboel backing vocals gedaan, erg gaaf.”

Zou je nog een keer met hem samen willen werken?

Ruud Houweling: “Jazeker, en we zijn ook vrienden geworden. Hij is een volstrekt natuurlijke leider en geniet zichtbaar van het werken met een groep mensen. Het opnameproces was ook erg fijn. Hij heeft een studio  aan huis, en we sliepen daar soms ook. Op een dag moest er een Hammond orgel komen voor de opnames.

Ik weet niet of je wel eens een Hammond hebt proberen op te tillen, maar dat gaan nog niet eens met vier man. Dus dat ding werd op een karretje het huis in gereden en kwam uiteindelijk gedeeltelijk voor de badkamer te staan en als zijn vriendin ‘s nachts naar de wc wilde, moest dat hele ding verschoven worden. Het waren mooie tijden.”

Patronen

‘She’s Playing With My Head Again’ heeft een schitterende maar aparte zanglijn. Wat eerst een heel ingetogen nummer lijkt komt tot explosie in een overvloed aan emoties. Hoe is dit tot stand gekomen?

Ruud Houweling: “Ik probeer bij het schrijven van nummers zoveel mogelijk geijkte patronen te vermijden. Iedereen heeft dezelfde handen en elke gitaar is in principe gelijk. Veel nummers vloeien voort, uit wat logische zettingen zijn op een instrument. Ik probeer dat te doorbreken door iets onlogisch te doen, door proberen te ontdekken waar de melodie ‘heen wil’ in plaats van waar mijn handen heen willen. Zo is ook die zanglijn ontstaan.”

Het deed mij veel denken aan de band Talk Talk in hun latere periode. Een rustig opbouwen naar iets, de muziek voort laten kabbelen eigenlijk zodat je weet dat er iets aan zit te komen maar je weet niet wat.

Ruud Houweling: “Erg gaaf dat je dat zegt, want Talk Talk is één van mijn favoriete bands ooit”.

Zou je niet, net zoals deze band uiteindelijk is gaan doen, graag langere nummers schrijven?

Ruud Houweling: “Ja heel graag. Ik ben er zelfs met nummers voor de volgende plaat al mee aan het experimenteren. Nu wil ik niet zeggen dat deze vol komt te staan met alleen maar lange stukken. Sommige nummers lenen zich nu eenmaal beter voor een compacte vorm.”

Hopper

Wat ik erg apart vind aan het album is dat het nummer ‘Edward Hopper’s Eyes’, zo positief en optimistisch klinkt terwijl het werk van Hopper mij heel erg desolaat en zelfs depressief aandoet.

Ruud Houweling: “Echt waar? Dat heb ik helemaal niet. Hij laat een wereld zien waarin hij steeds een glazen stolp over een moment in de tijd zet. En hoe hij dan speelt met het licht is fenomenaal. Ik woon zelf in een dorp aan de zee en als je daar in de lente rondloopt, lijkt het alsof je door een schilderij van Hopper loopt. Dus depressief, nee. Maar dat is het mooie aan kunst dat ieder er zijn eigen interpretatie aan kan geven.“

Tot slot. Met wie zou je graag samen willen werken. Levend of dood?
Ruud Houweling: Als het niet uitmaakt dat ze dood zijn dan Elliott Smith en John Lennon. Levend dan Tom Waits en Jon Brion.

De review van de nieuwe Cloudmachine album krijgt een 9/10.

Tourdata en informatie op: http://www.cloudmachine.nl

Dank aan: Cloudmachine, Pimp Bookings, Ruud Houweling en Cinderella Schaap.