Hamburger Kunsthalle

Philipp Sauerland (1677–ok.1760) to malarz aktywny w I połowie XVIII wieku w Gdańsku i Wrocławiu. Jego dzieła cieszyły się pewnym zainteresowaniem w wiekach XVIII i XIX, czego przykładem jest kilka wzmianek w ówczesnym piśmiennictwie o sztuce. Jeszcze za życia artysty pisał o Sauerlandzie Christian Ludwig von Hagedorn, podając podstawowe informacje na temat jego losów i podejmowanej przezeń tematyki, co ważne, chwaląc jego talent.  W ostatnich latach na rynku antykwarycznym pojawiły się nieznane dotąd obrazy Sauerlanda omówione szczegółowo w niniejszym artykule (Martwa natura z muszlami; Jeż, kapusta i jabłka; Martwa natura z zającem). Po raz pierwszy opublikowany został tu też obraz ze zbiorów norweskich - Głuszec, srebrny bażant i drobne ptactwo. Rosnąca liczba znanych dzieł autorstwa Sauerlanda pozwala na wysuwanie wniosków nie tylko odnośnie jego twórczości, ale także uzupełnia wiedzę na temat malarstwa w dwóch znaczących ośrodkach, jakimi były Gdańsk i Wrocław. Przeważającą część oeuvre Sauerlanda stanowią martwe natury. Był to wówczas gatunek malarstwa na ziemiach związanych z Rzeczpospolitą wyjątkowo rzadko uprawiany, choć w różnych kolekcjach obecny. Nieprzypadkowe wydaje się zatem owo przeniesienie Sauerlanda z Gdańska do Wrocławia. To tam właśnie, podobnie jak w jego rodzinnym mieście, rozwijało się kolekcjonerstwo, które sprzyjało zainteresowaniu młodymi gatunkami malarskimi.

In which and why did  Aby Warburg's wanted to rearrange the display of the casts collection of the Hamburg Kunsthalle in 1909? This papere aims to show one of the rare occasion in which the art historian confronted himself with a curatorial project, which was deeply driven by his own perception of Antiquity. The proposal, discarded by the city Council, is part of a deeper involvement of Warburg with the city cultural  politics on the eve of I Word War

Kontrolle hat viele Facetten: Sie umfasst die Überwachung durch andere oder durch sich selbst. Sie impliziert aber auch die Möglichkeit eines Kontrollverlustes oder sich der Kontrolle zu entziehen. Bei den meisten Formen der Kontrolle spielt die Fotografie eine zentrale Rolle: Fotos sind Teil des Überwachungsapparates und damit ein Instrument der Ausübung von Macht und Herrschaft. Doch wer hat die Macht, Andere zu kontrollieren? Der Staat, das Geld oder kontrollieren wir uns selbst auch gegenseitig? Heute entscheiden soziale Plattformen, Gesichtsscanner oder Algorithmen über Akzeptanz oder Ausschluss aus der Gesellschaft. Indem wir andere ohne ihr Wissen beobachten, befinden wir uns zudem in einem ständigen Grenzbereich zwischen Zeugen- und Komplizenschaft, sind Akteur und Voyeur zugleich. Was passiert, wenn nicht mehr Menschen, sondern Computer Bilder »lesen« und wenn Realität nur noch durch Fotos wahrgenommen wird? Welche Bilder beschreiben heute die vielfältigen Wirkungsweisen von Macht durch Kontrolle? Welche Bruchstellen und Möglichkeiten für Veränderung können sie sichtbar machen?