Significado de "bachor" no dicionário polonês

Bachor é um assentamento no distrito administrativo de Gmina Górzno, no município de Brodnica, Voivodato da Kuyavian-Pomerânia, no norte da Polônia. A propriedade na virada do século 18 e 19 era mais de 100 hectares. Os proprietários documentados mais antigos foram Jozef e Wincenty Rochon, depois Hennick, e de 1881, E. Hensel. O próximo proprietário foi o agente imobiliário Wolf Schündler. A partir de 1902, um moinho e uma serraria era de propriedade de Carl Westphal, filha de Olga. As disposições do congresso de Viena prevêem a incorporação de Bachora no Grande Ducado de Poznan com maior autonomia e maiores liberdades nacionais, mas tornaram-se diferentes e reapareceram no Império Russo. Bachor tornou-se uma aldeia fronteiriça. Menos de um mês depois de passar Varsóvia, o último ato da revolta de novembro ocorreu perto de Brodnica. Em 5 de outubro de 1831, as unidades insurgentes sob o comando do último comandante em chefe do gen. Maciej Rybiński, tendo mantido um conselho de guerra na reitoria em Świedziebnia, cruzou a fronteira do Reino da Polônia e da Prússia em Bachorzu, onde proclamaram capitulação e derrubaram suas armas. O exército ainda tinha 19 anos. Bachor – osada w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie brodnickim, w gminie Górzno. Majątek na przełomnie XVIII i XIX wieku liczył ponad 100 ha. Najdawniejszymi, udokumentowanymi właścicielami byli Józef i Wincenty Rochonowie, następnie Hennickę, a od 1881 r. E. Hensel. kolejnym właścicielem był handlarz nieruchomości Wolf Schündler. Od 1902 r. młynem i tartakiem władał Carl Westphal z córką Olgą. Postanowienia kongresu wiedeńskiego przewidywały włączenie Bachorzu do Wielkiego Księstwa Poznańskiego z szerszą autonomią i większymi swobodami narodowymi, stało się jednak inaczej i znalazły się ponownie w Imperium Rosyjskim. Bachor stał się wsią graniczną. Niespełna miesiąc po oddaniu Warszawy pod Brodnicą rozegrał się ostatni akt powstania listopadowego. 5 października 1831 roku oddziały powstańcze pod dowództwem ostatniego wodza naczelnego powstania gen. dyw. Macieja Rybińskiego odbywszy naradę wojenną na plebanii w Świedziebni, przekroczyły granicę Królestwa Polskiego i Prus właśnie w Bachorzu gdzie ogłosili kapitulację i złożyli broń. Armia liczyła jeszcze 19.