Znaczenie słowa "latín" w słowniku

Łacina jest językiem włoskim gałęzi rodziny językowej indoeuropejskich, który był używany w starożytnym Rzymie, a później w średniowieczu i epoce nowożytnej, nawet do współczesnego życia, pozostał jako języka naukowego XIX wiek. Jej nazwa pochodzi z geograficznego obszaru półwyspu włoskiego, w którym rozwijano Rzym, Lacjum. Stało się ważne z ekspansją Rzymu, jest językiem urzędowym imperium w dużej części Europy i Afryki Północnej, wraz z greckiego. Podobnie jak w innych językach indoeuropejskich w ogóle, łacina była fleksyjny języki fleksyjne typ z większym stopniem syntezy nominalna obecnych języków romańskich, który zdominowany przez zginanie przyrostków, połączone w pewnych okresach z wykorzystaniem przyimków; natomiast w nowoczesnych językach pochodnych dominują konstrukcje analityczne z przyimkami, o obniżonej dolnej kreski zginanie tylko płeć i mnogiej przypadki ustalający deklinacji tylko zaimki osobowe. El latín es una lengua de la rama itálica de la familia lingüística del indoeuropeo que fue hablada en la Antigua Roma y, posteriormente, en la Edad Media y la Edad Moderna, llegando incluso a la Edad Contemporánea, pues se mantuvo como lengua científica hasta el siglo XIX. Su nombre deriva de una zona geográfica de la península itálica donde se desarrolló Roma, el Lacio. Adquirió gran importancia con la expansión de Roma, siendo lengua oficial del imperio en gran parte de Europa y África septentrional, junto con el griego. Como las demás lenguas indoeuropeas en general, el latín era una lengua flexiva de tipo fusional con un mayor grado de síntesis nominal que las actuales lenguas romances, en la cual dominaba la flexión mediante sufijos, combinada en determinadas veces con el uso de las preposiciones; mientras que en las lenguas modernas derivadas dominan las construcciones analíticas con preposiciones, habiéndose reducido la flexión nominal a marcar sólo el género y el plural, conservando los casos de declinación sólo en los pronombres personales.