Oligella urethralis
Oligella urethralis (poprzednia nazwa Moraxella urethralis) – Gram ujemna, nieprzetrwalnikująca, nieruchliwa[1] bakteria stanowiąca florę fizjologiczną dróg moczowo-płciowych u człowieka[2]. Drobnoustrój został po raz pierwszy opisany w 1970 roku jako organizm podobny do Moraxelli (Moraxella-like microorganism)[3].
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Typ | |
| Klasa | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Oligella urethralis |
| Nazwa systematyczna | |
| Oligella urethralis | |
Biologia
edytujDrobnoustrój wytwarza oksydazę, katalazę, nie wytwarza H2S, nie ma zdolności do fermentowania cukrów oraz redukcji związków azotowych[1][4]. Nie potrafi rozkładać mocznika ani żelatyny[1]. Różnicowanie z podobnymi organizmami opiera się na odmiennym profilu biochemicznym. Gromadzi kwas poli-β-hydroksymasłowy we wnętrzu komórek[5]. Większość szczepów potrafi wykorzystać octan sodu jako źródło węgla[4].
Hodowla
edytujDrobnoustrój wzrasta na agarze MacConkeya, rutynowo używanego do posiewu moczu oraz na agarze z krwią[1]. Na agarze krwawym nie wywołuje hemolizy typu β[4]. Podczas analizy wzrostu bakterii w 3 wartościach temperatur - przy 25, 35 oraz 42 stopniach - wzrost zaobserwowano przy każdej wartości, choć największy był on przy 35 stopniach[4].
98% referencyjnych pracowni mikrobiologicznych nie jest w stanie określić prawidłowego gatunku, a 70% także rodzaju bakterii[6].
Chorobotwórczość
edytujDo 1980 roku w Stanach Zjednoczonych bakterię wyizolowano łącznie 28 razy, z czego 16 przypadków dotyczyło moczu[6]. Żaden z tych przypadków nie był ze sobą powiązany[6]. Ponadto raz wyizolowano zarazek z ucha[4].
Przypadki objawowych zachorowań są rzadkie[1]; opisano przypadek urosepsy[7], zapalenia stawów[8] oraz zapalenie otrzewnej u 2 chorych dializowanych ambulatoryjnie[2].
Oporność na antybiotyki
edytujNie ma obecnie wiarygodnych ustaleń dotyczących wartości MIC dla antybiotyków dla tej bakterii (2006)[1]. Bakteria in vitro cechuje się dużą wrażliwością na penicylinę (dane z 1990 roku z USA)[6]. Opisano oporność na cyprofloksacynę (1996)[2], co może mieć duże znaczenie ze względu na popularność chinolonów w leczeniu infekcji dróg moczowych[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g http://ijpt.iums.ac.ir/index.php/ijpt/article/viewFile/060501083/216
- ↑ a b c U.B. Riley i inni, Quinolone resistance in Oligella urethralis-associated chronic ambulatory peritoneal dialysis peritonitis, „The Journal of Infection”, 32 (2), 1996, s. 155–156, DOI: 10.1016/s0163-4453(96)91529-7, PMID: 8708376 [dostęp 2024-05-05] (ang.).
- ↑ H. Lautrop, K. Bovre, W. Frederiksen, A Moraxella-like microorganism isolated from the genito-urinary tract of man, „Acta Pathologica Et Microbiologica Scandinavica. Section B: Microbiology and Immunology”, 78 (2), 1970, s. 255–256, DOI: 10.1111/j.1699-0463.1970.tb04296.x, PMID: 5275080 [dostęp 2024-05-05] (ang.).
- ↑ a b c d e C.W. Moss i inni, Cultural and chemical characterization of CDC groups EO-2, M-5, and M-6, Moraxella (Moraxella) species, Oligella urethralis, Acinetobacter species, and Psychrobacter immobilis, „Journal of Clinical Microbiology”, 26 (3), 1988, s. 484–492, DOI: 10.1128/jcm.26.3.484-492.1988, PMID: 3356788, PMCID: PMC266318 [dostęp 2024-05-05] (ang.).
- ↑ Podstawy Mikrobiologii Lekarskiej. PZWL, Warszawa 1979. Praca pod redakcją Leona Jabłońskiego. ISBN 83-200-0181-1. Strony 282
- ↑ a b c d D.R. Graham i inni, Infections caused by Moraxella, Moraxella urethralis, Moraxella-like groups M-5 and M-6, and Kingella kingae in the United States, 1953-1980, „Reviews of Infectious Diseases”, 12 (3), 1990, s. 423–431, DOI: 10.1093/clinids/12.3.423, PMID: 2359906 [dostęp 2024-05-05] (ang.).
- ↑ A. Pugliese i inni, Oligella urethralis urosepsis, „Clinical Infectious Diseases”, 17 (6), 1993, s. 1069–1070, DOI: 10.1093/clinids/17.6.1069, PMID: 8110939 [dostęp 2024-05-05] (ang.).
- ↑ R. Mesnard i inni, Septic arthritis due to Oligella urethralis, „European Journal of Clinical Microbiology and Infectious Diseases”, 11 (2), 1992, s. 195–196, DOI: 10.1007/BF01967077, PMID: 1396736 [dostęp 2024-05-05] (ang.).