camiño

• Etimoloxía: do galego-portugués camỹo, caminno, do latín cammīnus.

• Pronuncia: [kaˈmi.ɲʊ] (AFI)

• Escoitar: «camiño» (Ficheiro ─ axuda)

Substantivo masculino

camiño (sg: camiño; pl: camiños)

1. Vía de comunicación non asfaltada.
2. Dirección.
3. Normas de comportamento e convivencia.
4. (Figurado) Maneira para conseguir algún obxectivo ou meta.

Verbo

1. Definición impropia: primeira persoa do singular, do presente de indicativo do verbo «camiñar».

Termos relacionados

• Autoestrada, carreiro, congostra, corga, corredoira, de camiño, estrada, ruta, senda, traxecto, verea, vía, vieiro.

Traducións

• Alemán: Weg ^(de)
• Castelán: camino ^(es).
• Catalán: camí ^(ca).
• Cheién: meo'o ^(chy).
• Francés: chemin ^(fr).
• Italiano: cammino ^(it), via ^(it)
• Polaco: droga ^(pl)
• Portugués: caminho ^(pt)