concito
- first-person singular present indicative of concitare
From concieō + -tō.
concitō (present infinitive concitāre, perfect active concitāvī, supine concitātum); first conjugation
- to rush
- to rouse up, agitate, move violently, stir up, excite, disturb
- Synonyms: turbō, perturbō, sollicitō, agitō, angō, disturbō, irrītō, stimulō, īnfestō, ēvertō, peragō, moveō, occīdō, agō, versō, ūrō
- Antonym: cōnsōlor
8 CE,
Ovid,
Fasti 2.71–72:
- saepe gravēs pluviās adopertus nūbibus auster concitat
- Often the south wind, shrouded with clouds, rouses up heavy rains
- to spur, impel, incite
- Synonyms: īnflammō, cieō, sollicitō, excitō, instinguō, īnstīgō, adhortor, flammō, concieō, urgeō, exciō, incendō, ērigō
- Antonyms: domō, lēniō, sōpiō, sēdō, dēlēniō, coerceō, mītigō, commītigō, ēlevō, levō, allevō, alleviō, restinguō, plācō
- to summon, assemble
- Synonyms: contrahō, conferō, convehō, stīpō, glomerō, compellō, cōgō, congerō, concieō
Conjugation of concitō (first conjugation)
|
indicative
|
singular
|
plural
|
first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
active
|
present
|
concitō
|
concitās
|
concitat
|
concitāmus
|
concitātis
|
concitant
|
imperfect
|
concitābam
|
concitābās
|
concitābat
|
concitābāmus
|
concitābātis
|
concitābant
|
future
|
concitābō
|
concitābis
|
concitābit
|
concitābimus
|
concitābitis
|
concitābunt
|
perfect
|
concitāvī
|
concitāvistī, concitāstī1
|
concitāvit, concitāt1
|
concitāvimus, concitāmus1
|
concitāvistis, concitāstis1
|
concitāvērunt, concitāvēre, concitārunt1
|
pluperfect
|
concitāveram, concitāram1
|
concitāverās, concitārās1
|
concitāverat, concitārat1
|
concitāverāmus, concitārāmus1
|
concitāverātis, concitārātis1
|
concitāverant, concitārant1
|
future perfect
|
concitāverō, concitārō1
|
concitāveris, concitāris1
|
concitāverit, concitārit1
|
concitāverimus, concitārimus1
|
concitāveritis, concitāritis1
|
concitāverint, concitārint1
|
passive
|
present
|
concitor
|
concitāris, concitāre
|
concitātur
|
concitāmur
|
concitāminī
|
concitantur
|
imperfect
|
concitābar
|
concitābāris, concitābāre
|
concitābātur
|
concitābāmur
|
concitābāminī
|
concitābantur
|
future
|
concitābor
|
concitāberis, concitābere
|
concitābitur
|
concitābimur
|
concitābiminī
|
concitābuntur
|
perfect
|
concitātus + present active indicative of sum
|
pluperfect
|
concitātus + imperfect active indicative of sum
|
future perfect
|
concitātus + future active indicative of sum
|
subjunctive
|
singular
|
plural
|
first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
active
|
present
|
concitem
|
concitēs
|
concitet
|
concitēmus
|
concitētis
|
concitent
|
imperfect
|
concitārem
|
concitārēs
|
concitāret
|
concitārēmus
|
concitārētis
|
concitārent
|
perfect
|
concitāverim, concitārim1
|
concitāverīs, concitārīs1
|
concitāverit, concitārit1
|
concitāverīmus, concitārīmus1
|
concitāverītis, concitārītis1
|
concitāverint, concitārint1
|
pluperfect
|
concitāvissem, concitāssem1
|
concitāvissēs, concitāssēs1
|
concitāvisset, concitāsset1
|
concitāvissēmus, concitāssēmus1
|
concitāvissētis, concitāssētis1
|
concitāvissent, concitāssent1
|
passive
|
present
|
conciter
|
concitēris, concitēre
|
concitētur
|
concitēmur
|
concitēminī
|
concitentur
|
imperfect
|
concitārer
|
concitārēris, concitārēre
|
concitārētur
|
concitārēmur
|
concitārēminī
|
concitārentur
|
perfect
|
concitātus + present active subjunctive of sum
|
pluperfect
|
concitātus + imperfect active subjunctive of sum
|
imperative
|
singular
|
plural
|
first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
active
|
present
|
—
|
concitā
|
—
|
—
|
concitāte
|
—
|
future
|
—
|
concitātō
|
concitātō
|
—
|
concitātōte
|
concitantō
|
passive
|
present
|
—
|
concitāre
|
—
|
—
|
concitāminī
|
—
|
future
|
—
|
concitātor
|
concitātor
|
—
|
—
|
concitantor
|
non-finite forms
|
active
|
passive
|
present
|
perfect
|
future
|
present
|
perfect
|
future
|
infinitives
|
concitāre
|
concitāvisse, concitāsse1
|
concitātūrum esse
|
concitārī
|
concitātum esse
|
concitātum īrī
|
participles
|
concitāns
|
—
|
concitātūrus
|
—
|
concitātus
|
concitandus
|
verbal nouns
|
gerund
|
supine
|
genitive
|
dative
|
accusative
|
ablative
|
accusative
|
ablative
|
concitandī
|
concitandō
|
concitandum
|
concitandō
|
concitātum
|
concitātū
|
1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.
See the etymology of the corresponding lemma form.
concītō
- second/third-person singular future active imperative of conciō
- “concito”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “concito”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- concito in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- concito in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to put spurs to a horse: calcaribus equum concitare
- ride against any one at full speed; charge a person: equum in aliquem concitare
- to raise a laugh: risum movere, concitare
- to be spurred on by ambition: stimulis gloriae concitari
- to feel inspired: divino quodam instinctu concitari, ferri (Div. 1. 31. 66)
- to excite some one's pity: misericordiam alicuius concitare
- to make a person odious, unpopular: invidiam, odium ex-, concitare alicui, in aliquem
- to stir up the lower classes: plebem concitare, sollicitare
- to cause a rebellion: seditionem facere, concitare
- to row hard: navem remis concitare, incitare
concito
- first-person singular present indicative of concitar
concito
- first-person singular present indicative of concitar