Ook op ‘Eels Time!’ zijn de liedjes van Mark ‘E’ Everett weer te mooi om niet in ze geïnteresseerd te zijn

Het is weer Eels Time!, maar het uitroepteken achter de albumtitel heeft iets ironisch, want een nieuw Eels-album is er elke twee jaar. Eels Time! is het vijftiende sinds 1996, en omdat je in de stemmige opener Time al na vijftien tellen precies weet met wie je van doen hebt, ben je soms geneigd te denken: nu weten we het wel.

Toch zijn de liedjes bijna altijd weer te mooi om niet in ze geïnteresseerd te zijn en ontroert die gekke Mark ‘E’ Everett je toch weer met zijn gekwelde stem. Zo ook nu.

Eels-liedjes komen in twee categorieën: ‘droef contemplatief’ en ‘stevig rockend’. Directe voorganger Extreme Witchcraft (2022) was categorie 2; op Eels Time! heeft het eerste type de overhand. Dat is in zekere zin verrassend, omdat het album het resultaat is van de eerste bandsessies na de pandemie: eindelijk weer samen in de studio. Maar harder gerockt dan in Goldy werd er niet.

De meeste liedjes zijn rustig, maar toch echte bandsongs, waaronder naar Eels-maatstaven zonnige exemplaren als I Can’t Believe It’s True en Sweet Smile. Toch weer bijzonder hoor, deze verse levering van de nu 61-jarige E.