Jevgeni Kissin speelt in de Concertgebouwserie Grote Pianisten met de artistieke flonkering die hem typeert

De jasjes en pakken zijn er wat minder, en de dinsdagavond voelt toch net iets anders dan de zondagavond. Toch leek het Meesterpianisten-gevoel weer even terug. De onafhankelijke serie, een instituut op zich in het Amsterdamse Concertgebouw, ging in coronatijd ter ziele. Nu organiseert het Concertgebouw zelf Grote Pianisten – iets minder eigenzinnig, iets veiliger, al was de repertoirekeuze dat altijd al.

Dinsdag kwam Meesterpianisten-favoriet Jevgeni Kissin (52) terug voor een recital dat opende met Beethovens 27ste pianosonate. Maximaal gedimd licht: als vanouds.

Het is niet eenvoudig om met nieuwe inzichten te komen over Kissin. Zijn artistieke evolutie is er een van geleidelijkheid, zijn pianistische flonkering is er nog altijd.

En uniek is het nog steeds, hoe hij de maten in Beethoven nét wat kan oprekken, de cadans behoudend, en hoe hij die perfect in verhouding tot de volgende weet te krijgen. Zijn Beethoven is eigenlijk best retorisch van aard, vol frasen met een vraagteken erachter – geen overrompelromantiek.

Uiteindelijk wint bij het ex-wonderkind Kissin de schoonheid. Hij speelt in de basis nog altijd op stevig volume. Chopins Fantasie in f-klein: natuurlijk, daar is hij voor gemaakt.

Alleen de Ballades (opus 10) van Johannes Brahms klinken een beetje suf, als een jeugdproduct waarvan Kissin zelf nog niet de kwaliteit heeft ontdekt – en waarvan je je zelfs even afvraagt in hoeverre die er is.

Parelende maten in het hoge register, maar waar enkele grote collega’s in deel vier al een soort Gaspard de la Nuit-achtige spanning vonden, blijf je hier achter met de vraag wat Kissin beoogde.

Het geeft allemaal niet meer als hij Prokofjevs Tweede pianosonate inzet. Daar is hij óók al voor gemaakt.