Boos dansen met Olivia Rodrigo in de Ziggo Dome: ‘Bloodsucker, famefucker’

Twee jaar geleden speelde Olivia Rodrigo in de Afas Live in Amsterdam. Ze was pas 19, een popster in opkomst met het mooie albumdebuut Sour op zak. Maar haar show rammelde. Rodrigo wist zich geen raad met de technische ellende die zij over zich kreeg uitgestort. Midden in een nummer viel de stroom uit; geen geluid meer, gordijnen dicht. Na een krap uur speeltijd was ze vertrokken.

In een uitverkochte Ziggo Dome staat dit weekend een andere artiest, twee avonden achter elkaar. Rodrigo, 21, is een nieuwe Amerikaanse popgrootheid die zich met haar tweede album Guts kan meten met Billie Eilish en Taylor Swift. Wie nog bedenkingen had over haar statuur, kan die allemaal laten varen na een fonkelende en overtuigende popshow.

Rodrigo figureert in een decor dat haar liedjes perfect uitdraagt. Haar wrange pianoballades vol tienerleed krijgen een gloeiende nachtclubsfeer mee, met Rodrigo eenzaam zingend in een glitterrokje en op de enorme projectieschermen achter haar een ruisend theatergordijn.

De stevige punkpopliedjes, haar andere grote kracht, worden er energiek uitgestampt door een flinke, geheel vrouwelijke band met achtergrondzangeressen, een groep dansers en bovendien een prachtig lichtplan. In het nummer Traitor bijvoorbeeld, waarin een toegezongen ex er niet goed vanaf komt, worden de dansers van onderaf belicht, waardoor hun schaduwen op het scherm monsterlijke proporties krijgen. Boos dansen krijgt hier een heel nieuwe betekenis.

Het is bijna onmogelijk om Rodrigo zelf te horen zingen. De Ziggo Dome, volgepakt met vooral heel jonge fans, brult ieder woord van de zangeres mee op windkracht 10. Dat is misschien jammer voor dat handjevol liefhebbers dat juist die stem van Rodrigo zo kan waarderen, vooral in inmiddels toch wel klassieke ballads als Drivers License.

Maar die hartstocht in de kolkende hal zegt ook iets over de zangeres, over haar liedjes en de impact ervan op het gevoelsleven van haar publiek. ‘Bloodsucker, famefucker’, zingt Rodrigo in het woeste liedje Vampire. Een briesende Ziggo Dome, daar direct achteraan: ‘Bleeding me dry, like a goddamn vampire.’

Wat een enorme hoeveelheid hits komt hier voorbij. Eigenlijk is ieder nummer van haar nog slechts twee albums raak. Haar puntige gitaarliedjes doen het goed, al is haar band niet bepaald een geoliede rockmachine – de drummer neemt soms helaas een verkeerde afslag. Maar wat is het een onbeschrijfelijk plezier om Rodrigo en haar gen Z-fans helemaal los te zien gaan op gitaren, vette punkriffs en opgewekte boosheidsliedjes als All-American Bitch, die zo uit het oeuvre van The Offspring lijken ontsnapt. Het is misschien een geleend geluid, maar wel een stijl die voor een nieuwe generatie onlosmakelijk aan Rodrigo is verbonden.

Onvergetelijk is een moment halverwege de show, waarbij glow-in-the-darksterren uit het plafond zakken en Rodrigo in een maansikkel door de zaal komt zweven terwijl ze haar hartverscheurende liedje Logical zingt, over ingestorte luchtkastelen. Een droom in een kinderkamer.