Voorstelling ‘Kunst’ laat maar weer eens zien waarom het bestaat, hoe zinloos ook

Kunst is even zinloos als steeds maar weer een rotsblok de berg op moeten duwen, om het er vervolgens weer keihard vanaf te zien rollen. Maar wie die zinloosheid omarmt, ziet hoe mooi en noodzakelijk kunst is. Het Leidse theatergezelschap De Veenfabriek doet dat al jaren, deze absurditeit omarmen. Daarover gaat hun nieuwste muziektheatervoorstelling Kunst, speciaal gemaakt voor Oerol op Terschelling.

In het gras aan de rand van een bos ten noorden van Midsland ligt zo’n gigantisch rotsblok op een aanhangwagen, refererend aan de mythe van Sisyphus, over de Griekse figuur die geluk vond in zijn nutteloze straf: een rotsblok de berg opduwen, wetende dat het er weer vanaf zou rollen.

Vos schreef iets wat nog het best te omschrijven is als een meerstemmige monoloog voor zijn groep acteurs. De ene keer vervallen ze in een kakofonie van stemmen. Dan weer in hyperrealistische gesprekjes van mensen die naar kunst zitten te kijken. Het waait alle kanten op, dat is ook de makke van Kunst.

Daartussen duikt een kunstenaar op (Lena Entezami) die iets hoopt te maken dat niets minder dan wereldvrede zal opleveren. Maar ja.

En toch probeert ze het. Net als Joeri Vos dat doet. Net als Sisyphus deed. Net als al die mensen op Oerol die steeds maar weer door de stromende regen van West-Terschelling naar Oosterend en terug fietsen. Waarom? Omdat je anders net zo goed kunt sterven.