... Сентябрь 1939 года, Красная Армия, танки на улицах.... Нашу семью, живущую рядом с железнодорожным полотном, как и другие семьи железнодорожников, вывезли в "беженцы" (в Козлякевичи). А вернулись - русская школа, русский язык, русские учителя, (за палякамі Закон Божы выкладалі па беларуску) однако большинство - верующие....

Анатолия Загурская (бывшая певчая Сьвято-Покровского Собора)

 Гл. таксама яе ўспаміны:

"Шмат год працаваў я на паноў за мізэрныя грошы і жыў заўсёду напоўгалодны. Дзень працуеш, а прыдзеш дахаты, як сноп валішся ад стомы.... Паліцэйскія шмат калі ўрываліся ў кватэру, перэварочвалі усе дагары нагамі, вытрасалі розныя лахманы, шукалі улікі, каб кінуць у вязьніцу. Цяжка жылося працоўнаму чалавеку. Часта мы паглядалі на Ўсход, бо ведалі, што там ярка гарыць Чырвоная Зорка для працоўных усяго сьвету. І вось настаў шчасьлівы дзень - 17 верасьня. Радасная чутка дайшла да нас: Таварышы ідуць! Хутчэй насустрач! У Баранавічах за чыгуначным пераездам мы сустрэлі чырвоных танкістаў.... Адзін з танкістаў моцна паціснуў мне руку, і ў гэтым поціску я адчуў нешта незвычайнае і не стрымаўся: сьлёзы, сьлёзы радасьці зьвіліся на вачах."